een weekje weg

Zoals jullie me kennen weten jullie dat, ookal heb ik geen internet, ik nog steeds mijn blog bijhoud! Daarvoor schrijf ik veel te graag en zo hou ik jullie na onze reis toch een beetje op de hoogte..

27 & 28-03 Sucre

’s Ochtends hadden we gelukkig de bus al gereserveerd. Het is in de terminal echt een gekkenkot ’s avonds. We kwamen om 4 uur aan, om onze bagage af te geven. Om half 5 zou onze flota vertrekken en volgens Manon is dat het enige hier in Bolivia dat echt stipt is. We kochten nog wat cuñape voor onderweg (ze slaan er je het hoofd mee in), zwaaiden Manon uit (die we helaas moeten achterlaten voor een weekje) en stapten de bus op. Inderdaad konden we redelijk stipt vertrekken richting onze eerste stop in Sucre. Het was een lange en koude nacht! Om kwart over 6 zagen we begane grond. Wat was ik hier blij mee! De wegen waren al om niet te veel bij na te denken, het tempo waarop de chauffeur hierover reed nog minder.. Routine zeker?

In ons hostel konden we onze grote bagage achterlaten, tot we later op de dag onze kamer inkonden. We vertrokken dan maar richting het centrum (waar we eigenlijk ook slapen) zonder plan. Voor wie mij goed genoeg kent, help… ik vertrek graag op vakantie mét ;) maar met 4 kijk je eenmaal niet alleen naar jezelf.

We kuierden wat rond en deden eerste indrukken van de stad op. Koud! Het lijkt wel terug België.. het is hier ook zo anders dan in Santa Cruz. Terwijl we wachtten op de bus om naar het Dino-park te gaan, werden we opgepikt door een vriendelijke taxichauffeur die ons voor minder wel wilde brengen. We raakten aan de praat en beslisten dat hij ons naar veel van de toeristische plekjes zou brengen. Het was een fijne dag, waarin al wel wat geld werd uitgegeven aan lekker warme truien en sjaals!

29-03 Sucre

Het was een rustige ochtend. We sliepen uit tot half 9, aangezien we door de verkiezingen pas om 9 uur konden ontbijten. Ook de voormiddag deden we niet veel meer dan wat genieten van het zonnetje op ons terras, wat babbelen met onze Nederlandse buurmeiden.. Het is gek hoe op 1 plaats zoveel verschillende mensen kunnen samenkomen. Het bruist hier in dit hostel van de jeugd en het is fijn nieuwe contacten te leggen. ’s Middags aten we hier, aangezien alles dicht is en niemand officieel mag werken. De dag van de verkiezingen is hier echt gek. Er mag al sinds donderdagavond tot morgenmiddag geen druppel alcohol worden verkocht.

Om half 8 gingen ook zowat alle klokken in Sucre, om de mensen te gaan laten stemmen? Na de middag speelden we nog wat spelletjes met de medeverblijvers en gingen dan toch nog even de stad in samen met Jennifer. (een toffe van de USA die ook sinds gisteren in Sucre is)

De stad is heel anders dan gisteren.. Heel rustig, er rijden zowat geen auto’s, de fietsers komen op straat.. En heel wat straten staan wel vol kraampjes van vanalles en nog wat. Het lijkt een ware feestdag.

’s Avonds at zowat iedereen hier in het hostel. Was wel gezellig om met z’n allen aan tafel te zitten. Alleen was het eten wat weinig voor de prijs die we betaalden. Daarna nog even iets drinken en de rest trok er nog op uit voor een wandeling. Ik paste aangezien deze van vanmiddag al erg lastig was met mijn hoest ( nog steeds, balen..) en de hoogte. Ik ben liever uitgerust en helemaal genezen voor de laatste dagen in Uyuni waar we zo naar uitkijken!

30-03 Potosi

Het was een hele opgave om alles terug in de rugzak te krijgen! Alles paste er thuis al maar net in. Na het ontbijt vertrokken we gepakt en gezakt richting plaza voor een taxi richting Potosi. We moesten eerst richting terminal, om vervolgens overdonderd te worden door taxichauffeurs die doorhadden dat we naar Potisi wilden. Eens gekozen vertrokken we voor het tweede avontuur van onze reis. De weg ernaartoe was PRACHTIG! Uitzichten als deze kun je je echt in Europa niet voorstellen. Bergen eindeloos, net als de velden..

Van de hoogte heb ik voorlopig niet té veel last, dankzij mijn pilletjes uit voorzorg. Bij aankomst in ons hotel boekten we meteen een tour voor de zilvermijnen. Fijn dat we hiervoor in ons hotel terechtkunnen. Onze namiddag stond dus in het teken van de mijn. We kregen een volledige outfit en vertrokken toen samen met 2 mijnwerkers.

We stopten bij een winkeltje om elk drinken en cocabladen te kopen als cadeau voor de mijnwerkers. De mijn is nog steeds actief en dat maakte het wel wat dubbel qua gevoel. Het laat echt wel zien hoe alles gaat. Langs de andere kant is het ook wel beangstigend als je bedenkt wat er kan gebeuren. Ook is het zo zielig t.o.v. de mijnwerkers dat we even komen kijken terwijl zij zo afzien. Ze waren wel allemaal ontzettend gelukkig met wat we meebrachten. Dat er thuis niemand meer durft te zeggen dat hij hard moet werken!

Daarna een grote tegenvaller met het avondeten, waarna we nog een avondwandeling maakten, zonder plannetje. Heel tof, leuke plaatsjes gezien. Er is ook veel te doen voor de goede week, zoals optochten van de verschillende scholen. Nu nog even rustig met Happy Feet in het Spaans!

31-03 Potosi

De ochtend begon met een werkelijk teleurstellend ontbijt! Maar goed, we klagen niet. Om half 10 ontmoetten we Blanca op onze patio. Ze is echt een superlieve mevrouw, blij om haar te leren kennen. Ze ging met ons naar de terminal om ervoor te zorgen dat we morgenochtend optijd naar Uyuni kunnen gaan. Blijkbaar niet gelachen, naar de middle of nowhere. Hoewel er toch veel toeristen naartoe gaan! Uiteindelijk gelukt, alsook onze terugreis van Uyuni naar Sucre. Daarna nog wat kuieren en eten in de stad.

Lynn en ik gingen daarna nog naar La casa de la moneda. Blij dat we dat gedaan hebben. We hadden geluk met onze goede gids. Om 5 uur werden we bij Blanca thuis verwacht. We werden verwend met thee, koffie, koekjes, zelfgemaakte papaya-confituur ( ja papa wordt al maar jaloers! )…

’s avonds nog op zoek naar de laatste inkopen voor ons vertrek naar Uyuni! Per toeval en gelukkig kwamen we in een heel leuk winkeltje, waar ik een heerlijk warme fleecevest kocht. We zijn klaar voor ons laatste en grootste avontuur van de week!

01-04 Uyuni

Om half 7 vertrokken we al met onze taxi richting Uyuni. Ik val waarschijnlijk weer in herhaling als ik zeg dat de weg weer adembenemend was van vlaktes naar dorpjes, bergen en kronkelwegjes. Onze eerste indruk van Uyuni “hier is de tijd echt blijven staan!”

We vonden na een telefoontje snel bij wie we moesten zijn en vertrokken niet veel later samen met 2 argentijnse dames en onze chauffeur richting het treinkerkhof. Gek hoe zo midden van niets een hoopje treinen staat. Na de treinen, op weg naar de Salar, stopten we nog aan een marktje, zoals er 1001 zijn hier in Bolivia. Onze weg naar de Salar was zo spannend.. We konden de witte horizon steeds dichterbij zien komen… Eindelijk!

De rand van de Salar was heel vochtig, met hoopjes ontgonnen zout, werkende meneertjes en een heleboel toeristen! Maar meteen krijg je het gevoel; waw, waar houdt dit ooit op?? 12000 km² is gigantisch! Met onze jeep reden we verder de zoutvlakte op. Steeds werd het mooier, adembenemender, witter,…

Onze middagpauze spendeerden we in een hutje van zout (hoe kan het anders) met lekker eten en oneindig uitzicht. Het is echt gek hoe het zout barst van de droogte en die typische 6-hoekjes maakt in de grond. Na het eten reden we weer een stukje verder. Je kan het echt niet beschrijven wat voor een gevoel dit je geeft..

Laatste stop: een eilandje van cactussen en koralen. Sander en ik waagden ons aan de inkomen en de klim tot de hoogste top. Heel lastig op deze hoogte, maar dit was werkelijk de ervaring van mijn leven. Ik zou willen zeggen dat we de hele zoutvlakte konden zien, maar dan zou ik liegen. Zover je kon kijken was er niets anders dan wit…

De laatste rit was die naar onze slaapplaats voor vandaag. Ook een hotel, bijna volledig uit zout. Supergezellig in een dorpje waar weer niets is! Op een berg tussen de alpaca’s. gelukkig niet te koud om te slapen.

02-04 Uyuni

Op de kussens, die hier precies nergens kussens zijn, na was het een goede nacht. Het was heerlijk warm. Of dat door al het zout op de vloer, muren en bed komt?

We hebben al sinds gisteren niet echt een idee van planning, dus vallen van de ene verrassing in de andere. Om 7 uur kwam Alex aan onze deur kloppen en om half 8 waren we weer op weg.

We rijden elke keer weer door adembenemende woestijnen. Zijn ze niet van zout, dan is het zand of lava.. zoals onze eerste stop, een mirador met rotsen, gevormd door lava. De rest van onze tocht bracht ons langs verschillende prachtige meren waar talloze flamingo’s hun thuis vinden. Het eerst meertje was klein en schattig met een “paar” flamingo’s. bij het volgende meer werd ik weer overweldig door de zoveel verschillende soorten natuur die er op 1 plek kunnen samenkomen. Op de bergen ligt er zelfs sneeuw! Een heerlijke plek die nog gezelliger werd door er te lunchen. Na de middag stopten we in de woestijn de Siloli, waar een mooie stenen boom staat, gevormd door geërodeerde lava. Gek toch?

Onze laatste stop en meest adembenemende van de dag; laguna colorada. Een meer dat volledig rood-roos gekleurd is. Je zou bijna zeggen dat het komt door de ontelbare flamingo’s die er hun kleur in afgeve! Het zijn prachtige beesten!

Het weer was werkelijk raar vandaag.. Ongelooflijk veel zon, maar ook superharde en koude wind! Het is fijn onze jeep te delen. De 2 dames, Luciana en Natalia zijn aangenaam gezelschap.

Onze avond en nacht brengen we weer door in een plekje waar niets anders is an een bed, toilet en tafel. Gelukkig is er een stopcontact om de camera op te laden!

Maar wat is het koud….

03-04 Uyuni

Wat een hel om om 4 uur op te staan.. zelfs voor een ochtendmens als ik. Gelukkig waren er pannenkoeken en konden we slapen in de auto. In de vroege ochtend bracht onze tocht ons tot boven op een vulkaan! Een hele weg reden we tussen de dampen op de vulkaan. Echt een gek gevoel als je daarover nadenkt! Een lange weg verder met de maan die ondergaat en de zon die opkomt. We reden voorbij warmwaterbronnen naar ons laatste meer, Laguna Verde. Jammer tijdens deze periode van het jaar niet écht groen. De ongelooflijkste ervaring van de dag kwam om 8 uur. Zwemmen in een warmwaterbron, terwijl het buiten zowat vriest en de flamingo’s langs je lopen. De weg terug naar Uyuni was lang en warm doordat de ramen toebleven voor het stof. Wel nog heel fijn geluncht en enorm veel dieren tegengekomen op de weg. Eenmaal aangekomen was het afscheid nemen van onze reisgenootjes. Ik mis ze al!

Alex hielp ons nog een goedkoop hostel te zoeken en we gingen nog even de “stad” in.

Onze reis eindigt zoals ze begonnen is; koud en met een ongelooflijk lange busrit van 24 uur , gelukkig in 3 stukjes!