Een eiland midden in het meer, op de top van de wereld

Zondagochtend, de wekker gaat vroeg. Niets nieuws. Oh ja, we gaan vandaag naar Boliviaaaaaaa

Jessica, de zoveelste lieve vrouw des huizes zorgt speciaal dat we wat vroeger kunnen ontbijten en dan brengt een taxi ons naar het busstation. Ik was al bijna vergeten hoe primitief, luidruchtig en chaotisch de busstations zijn in Zuid-Amerika.

Nadat we onze tax betaald hebben kunnen we verder naar onze bus. Voor wie nog steeds denkt dat alles en iedereen hier altijd optijd is, we zijn in Zuid-Amerika, mañana ok!

Terwijl Kim de busrit gebruikt om wat bij te slapen, geniet ik van het uitzicht. Nadat ik blijkbaar ook 5 minuutjes mijn ogen dichthad, verschijnt opeens weer het titicaca in mijn raampje. Langs het water rijden we steeds dichter naar mijn tweede thuislandje en het uitzicht over het meer wordt steeds mooier en adembenemender. Ik moet bekennen dat ik een vreugdetraantje niet kan bedwingen.

Na een rit van een drietal uur bereiken we de grens van Peru en Bolivia. Die moet de bus leeg over, dus passeren wij te voet eerst de migratiedienst van Peru en dan die van Bolivia. Ik merk dat het bekijken van mijn paspoort verdacht veel langer duurt dan bij de anderen en merk dat hij blijft stilstaan bij mijn overschreden aantal dagen vorig jaar. Bij het tonen van mijn bewijs van boete-betaling is het gelukkig ok en mag ik verder. Oef..

Nog een korte rit tot Copacabana, waar het zoeken naar een hostel niet moeilijk blijkt te zijn. Een vriend van de busmaatschappij, Fausto staat te wachten om zijn kamertjes te promoten. Na geïnstalleerd te zijn en een hapje gegeten te hebben, besluiten we de ‘Horca del Inca’ te beklimmen. Alweer een mooie plek met nog mooier uizicht!

Copacabana is en supergezellige stad aan het water, net als de naam doet vermoeden! Een heerlijk avond-terrasje met zicht op de zondondergang sluit onze eerste dag op Boliviaanse bodem af.

De volgende ochtend lijkt het bijna alsof we konden uitslapen! Tot 7 uur! Na het ontbijt van onze lieve  Fausto en het smeken om goed op onze bagage te letten, vertrekken we richting de boot. Urenlang varen we over het titicacameer, zo groot kan je het je echt niet voorstellen.

Als ons bootje aanmeert inden we heel snel een mooi en gezellig plakje om onze nacht op het eiland door te brengen. We sluiten aan bij een gids die op weg is naar de heilige berg van de Inca’s. Een relatief minder zware klim als wat we ondertussen gewend zijn. Onderweg praten en luisteren we veel en genieten van de postkaart-uitzichten met zijn ontelbare bergen.

Eenmaal boven vragen we samen om hernieuwing van onze energie. De reden van het bestaan van deze plek blijkbaar. Het is mooi hoe mensen nog steeds het Inca-geloof blijven verderzetten. Op deze plek zou de zon als het ware zijn ‘ontstaan’. De energie ervan zou ervoor zorgen dat je als een ander mens terugkeert en je werk of leven met nieuwe energie kan verderzetten.

Je mag het gek of stom vinden, maar het moment dat we samen een kring maken, voel ik werkeljk iets. Of ik een ander mens ben? Nee hoor… Maar dat het iets met me doet? Dat zeker en vast wel.

Op het moment dat ik jullie aan het schrijven ben, geniet ik van de zonsondergang op het strand van de Isla del Sol. Morgen keren we terug naar Copacabana, waar ik eindelijk Horacio terug zie!

Tot snel, Beso!